The Land Of Utopia

Καλώς ήρθες στον Κόσμο μου! Εδώ μπορείς να μείνεις όσο θέλεις, να μιλήσεις, να στοχαστείς, να ακούσεις... Στον κήπο μου βασιλεύει η Αλήθεια, το Γέλιο και η Αγάπη. Δεν έχει σημασία πώς έφτασες ως εδώ, αν σε έφερε η αναζήτηση ή η τύχη. Σημασία έχει πως ήρθες. Μείνε λίγο... Εξερεύνησε τον Κόσμο μου... Καλό ταξίδι...
Friendship Quote and Funny Quote Pictures, Images and Photos

Songs I love

Η Ψευδαίσθηση - Χόρχε Μπουκάι

|3 σχόλια
Ήταν μια φορά ένας αγρότης χοντρός και άσχημος
που είχε ερωτευτεί (φυσικά!)
μια πριγκίπισσα ξανθιά και πανέμορφη . . .
Μια μέρα, η πριγκίπισσα -κανείς δεν ξέρει γιατί-
έδωσε ένα φιλί στον χοντρό και άσχημο αγρότη...
και, ως δια μαγείας , αυτός μεταμορφώθηκε
σ' έναν κομψό και λυγερόκορμο πρίγκηπα.

(Τουλάχιστον, έτσι τον έβλεπε αυτή...)

(Τουλάχιστον, έτσι αισθανόταν αυτός...)

ΨΥΧΟύΛΑ (Αναδημοσίευση από το http://www.mavrosgatos.blogspot.com/)

|0 σχόλια

Είναι ένα μικρό, φτερωτό, ανυπεράσπιστο ζωάκι, που λέγεται Ψυχή. Ο καθένας μας έχει από ένα, όσο ζει.


Όλες οι Ψυχές γεννιούνται Όμορφες. Όμως οι Ψυχές είναι πολύ φιλοπερίεργα και πολύ ευαίσθητα ζωάκια. Από την ώρα που γεννιόμαστε ρουφάνε αχόρταγα εντυπώσεις, χωρίς κανένα φραγμό. Τίποτα δεν αφήνει ανεπηρέαστο μια Ψυχή: Κάθε ερέθισμα, Φώς, Ήχος, Αφή, Γεύση, Οσμή, αλλά κυρίως, οι Άλλες Ψυχές, επηρεάζουν και διαμορφώνουν την Ψυχή, που αλλάζει συνεχώς. Έτσι, η κάθε Ψυχή είναι μοναδική στον κόσμο.

Με το πέρασμα του Χρόνου άλλες Ψυχές ομορφαίνουν, κι άλλες ασχημαίνουν. Όσο πιό πολλή Ομορφιά ρουφήξει μια Ψυχή, τόσο πιό Όμορφη γίνεται, και το αντίστροφο: μια Ψυχή που φτερουγίζει μέσα στην Ασχήμια, χάνει σιγά σιγά την Ομορφιά της και ασχημίζει. Κι όμως, όλες οι Ψυχές, Όμορφες, Άσχημες και Αδιάφορες, μοιάζουν μεταξύ τους, σαν παραλλαγές στο ίδιο μουσικό θέμα- ακόμα κι αν φαινομενικά τις χωρίζουν αβυσσαλέες διαφορές.

Αναπόσπαστα κομμάτια της ζωής μιάς Ψυχής είναι ο Έρωτας και ο Πόνος. Άλλες Ψυχές απαντούν στον Έρωτα και στον Πόνο με Ασχήμια, άλλες με Αδιαφορία, άλλες με Ομορφιά. Εκείνες που απαντούν με Ομορφιά, είναι οι Όμορφες Ψυχές. Όσο πιο πολύ ερωτευτεί μια Όμορφη Ψυχή, όσο πιό πολύ πονέσει μια Όμορφη Ψυχή, τόσο πιο πολύ ομορφαίνει, κι όσο πιό πολύ ομορφαίνει μια Ψυχή, τόσο πιό πολύ ερωτεύεται, και τόσο πιό πολύ πονά. Οι πιο Όμορφες απ’ όλες τις Ψυχές είναι εκείνες που έχουν ερωτευτεί κι έχουν πονέσει πάρα πολύ.

Όταν μια Όμορφη Ψυχή πονέσει, δακρύζει, και το Δάκρυ της είναι αγνή, καθαρή Ομορφιά. Όταν μια Όμορφη Ψυχή πονέσει πολύ, τραγουδάει, και το Τραγούδι της είναι αγνή, καθαρή Ομορφιά. Όταν μια Όμορφη Ψυχή πονέσει πάρα πολύ, ματώνει, και το Αίμα της είναι αγνή, καθαρή Ομορφιά.

Όταν ο Έρωτας εγκαταλείψει την Ψυχή, και μένει μόνος σύντροφός της ο Πόνος, τότε πεθαίνουμε, και η Ψυχή μας σβήνει μαζί μας, σαν τη φλόγα από ένα κερί που τελειώνει. Τίποτα δεν μένει, ούτε από το Σώμα μας, ούτε από την Ψυχή μας. Τίποτα, εκτός από το Αίμα των Όμορφων Ψυχών, που γίνεται Άγιο Μύρο, και κάνει τον Κόσμο - λίγο - πιο Όμορφο.

Λένε πως κάποτε στον Κόσμο θα επικρατήσει η Ομορφιά, και τότε ο Κόσμος θα σωθεί.

Το σαλιγκάρι και ο σκαντζόχοιρος (του Δημήτρη Καμπουράκη - Αναδημοσίευση από το http://www.protagon.gr/)

|0 σχόλια

Διλήμματα του φαγητού και του έρωτα...


Ας μιλήσουμε για φαγητό… Σε πολλά μέρη της Πελοποννήσου (ίσως και αλλού, δεν το ξέρω) τρώνε τα σκαντζοχοιράκια. Τα θεωρούν μάλιστα εξαιρετικό μεζέ. Δεν έτυχε ποτέ να βρεθώ καλεσμένος σε τραπέζι με τέτοιο έδεσμα, αλλά και να μου τύχαινε δεν θα το έβαζα στο στόμα μου. Θα σιχαινόμουν. Όπως μάθει κανείς. Στην Κρήτη, τους σκαντζόχοιρους δεν τους πειράζουμε. Και φυσικά, δεν τους τρώμε. Θεωρούνται φιλικά ζωάκια που από τη φύση τους βρίσκονται πολύ κοντά στους ανθρώπους.


Ας μιλήσουμε και για σεξ. Γιατί δεν τρώμε τους σ
καντζόχοιρους; Διότι είναι τα μόνα ζώα που κάνουν έρωτα ακριβώς όπως οι άνθρωποι. Επειδή έχουν τ’ αγκάθια στην πλάτη και ελεύθερη είναι μόνο η κοιλιά τους, η κοπέλα ξαπλώνει ανάσκελα και το αγόρι μπρούμυτα από πάνω της. Κάνουν την επονομαζόμενη (στον κόσμο των δίποδων) «στάση των παντρεμένων». Και επειδή κανένα άλλο ζώο δεν ζευγαρώνει μ’ αυτό τον τρόπο ενώ αντιθέτως οι άνθρωποι το κάνουν κατά κόρον, η Κρητική μυθοπλασία (βουτηγμένη στον ιδιόρρυθμο ερωτισμό της) τοποθέτησε το χαριτωμένο σκαντζοχοιράκι κοντύτερα στον άνθρωπο από οποιοδήποτε άλλο τετράποδο.


Πάμε πίσω στο φαγητό. Εμείς στην Κρήτη τρελαινόμαστε για σαλιγκάρια. Δεν τα θεωρούμε μεζεδάκι που τρώμε καμιά φορά, αν τύχει… Είναι μέσα στον κορμό της διατροφής μας. Γι’ αυτό και ξεχυνόμαστε μαζικά στα χωράφια για να τα μαζέψουμε, όταν ξεπροβάλ
ουν από τις τρύπες τους. Οι χοχλιοί «βγαίνουν» και περιδιαβαίνουν δυο φορές τον χρόνο. Στα πρωτοβρόχια του φθινοπώρου για να φάνε και στα μέσα Μαρτίου για να αναπαραχθούν. Τον Οκτώβρη βοσκάνε, τον Μάρτη κάνουν έρωτα. Τότε βγαίνουμε κι εμείς με τα καλάθια και τους ρημάζουμε. Την άλλη μέρα είναι στο τσουκάλι μας.


Ας ξαναπάμε στο σεξ. Το ταπεινό σαλιγκάρι θεωρείται ο πιο προωθημένος ερωτικά οργανισμός του πλανήτη. Γιατί; Το σαλιγκάρι είναι ερμαφρόδιτο, έχει δηλαδή πάνω του θηλυκό και αρσενικό

μέρος, ολοκληρωμένα και τα δύο. Όμως δεν αυτογονιμοποιείται, όπως άλλα ερμαφρόδιτα. Για να υπάρξει ερωτική πράξη χρειάζονται δύο σαλιγκάρια. Ενώνονται με τον ακόλουθο πρωτοφανή τρόπο: Το αρσενικό μέρος του ενός γονιμοποιεί το θηλυκό μέρος του άλλου, ενώ την ίδια στιγμή του αρσενικό μέρος του άλλου γονιμοποιεί το θηλυκό μέρος του ενός. Ασύλληπτο για τα πεπερασμένα όρια της ανθρώπινης ερωτικής εμπειρίας. Όμως, αυτή η άκρως ενδιαφέρουσα και πολύπλοκη ένωση, δεν μπορεί να γίνει μέσα στον ελάχιστο χώρο που κουρνιάζουν. Πρέπει να βγουν έξω, όπου είναι εκτεθειμένα στους αδηφάγους σαλιγκαροφάγους.

Τα σκαντζοχοιράκια λοιπόν διαθέτουν έναν μόνο τρόπο να κάνουν έρωτα. Τον πιο βαρετό. Αλλά αυτός τα σώζει. Τα σαλιγκαράκια από την άλλη, έχουν τη δυνατότητα να βιώσουν την ύψιστη ηδονή, μόνο που αυτή τα εκθέτει σε μέγιστο κίνδυνο. Βέβαια, ούτε οι σκαντζόχοιροι ούτε οι χοχλιοί γνωρίζουν αυτή τη διάσταση του ζητήματος. Κάνουν ότι τους υπαγορεύει η φύση τους. Πλην οι άνθρωποι, διαθέτουν το προνόμιο (και την κατάρα) να σκέφτονται, να φαντάζονται, να επιλέγουν.

Οπότε έρχομαι να θέσω το απλό ερώτημα ή δίλημμα: Εσείς σκεπτόμενοι ευφάνταστοι αναγνώστες και αναγνώστριες μου, τι θα επιλέγατε αλήθεια; Να έχετε υπέρ υμών τις πιθανότητες της ηδονής ή τις πιθανότητες της επιβίωσης; Μην απαντήσετε αμέσως και κυρίως μην απαντήσετε εύκολα αυτό που μοιάζει ηρωικότερο. Βάλτε τα κάτω πρώτα…

Robert Fulghum "Όσα πρέπει να ξέρω, τα έμαθα στο νηπιαγωγείο" (Απόσπασμα)

|2 σχόλια
Όσα πραγματικά πρέπει να ξέρω για το πώς να ζω, τι να κάνω και πώς να είμαι, τα έμαθα στο νηπιαγωγείο. Η σοφία δε βρισκόταν στην κορυφή του σχολικού βουνού, αλλά εκεί, στα βουναλάκια από άμμο, στο νηπιαγωγείο.
Αυτά είναι τα πράγματα που έμαθα:
1. Να μοιράζεσαι τα πάντα.
2. Να παίζεις τίμια.
3. Να μη χτυπάς τους άλλους.
4. Να βάζεις τα πράγματα πάλι εκεί που τα βρήκες.
5. Να καθαρίζεις τις τσαπατσουλιές σου.
6. Να μην παίρνεις τα πράγματα που δεν είναι δικά σου.
7. Να λες συγγνώμη, όταν πληγώνεις κάποιον.
8. Να πλένεις τα χέρια σου πριν από το φαγητό.
9. Να κοκκινίζεις.
10. Ζεστά κουλουράκια και κρύο γάλα κάνουν καλό.
11. Να ζεις μια ισορροπημένη ζωή, να μαθαίνεις λίγο, να σκέπτεσαι λίγο, να σχεδιάζεις, να ζωγραφίζεις, να τραγουδάς, να χορεύεις, να παίζεις και να εργάζεσαι κάθε μέρα από λίγο.
12. Να παίρνεις έναν υπνάκο το απόγευμα.
13. Όταν βγαίνεις έξω στον κόσμο, να προσέχεις την κίνηση, να κρατιέσαι από το χέρι και να μένεις μαζί με τους άλλους.
14.Να αντιλαμβάνεσαι τα θαύματα. Να θυμάσαι το μικρό σπόρο μέσα στο δοχείο από φελιζόλ. Οι ρίζες πάνε προς τα κάτω και το φυτό προς τα πάνω. Κανείς πραγματικά δεν ξέρει πώς και γιατί, αλλά όλοι μας μοιάζουμε σ’ αυτό.
15. Τα χρυσόψαρα, τα χάμστερς, τα άσπρα ποντίκια, ακόμη κι ο μικρός σπόρος μέσα στο πλαστικό δοχείο, όλα πεθαίνουν. Το ίδιο κι εμείς. Να θυμάσαι τελικά τα βιβλία και την πρώτη λέξη που έμαθες την πιο μεγάλη απ’ άλλους: τη λέξη ΚΟΙΤΑ.
Όλα όσα πρέπει να ξέρετε βρίσκονται κάπου εδώ μέσα. Ο χρυσός κανόνας, η αγάπη και οι βασικές αρχές υγιεινής, η οικολογία, η πολιτική, η ισότητα και η υγιεινή ζωή...
Πάρτε μια απ’ αυτές τις συμβουλές, εκφράστε την με επιτηδευμένη ορολογία ενηλίκων και εφαρμόστε τη στην οικογενειακή σας ζωή, στην εργασία σας, στην κυβέρνησή σας, στον κόσμο σας και θα παραμείνει αληθινή, ξεκάθαρη, σταθερή.
Σκεφτείτε πόσο καλύτερος θα ήταν ο κόσμος, αν όλοι εμείς οι άνθρωποι τρώγαμε γάλα με κουλουράκια γύρω στις τρεις το απόγευμα και μετά ξαπλώναμε κάτω από τις κουβέρτες για έναν υπνάκο. Ή, αν όλες οι κυβερνήσεις είχαν ως βασική αρχή να βάζουν πάντα τα πράγματα εκεί που τα βρήκαν και να καθαρίζουν τις τσαπατσουλιές τους.
Είναι ακόμη αλήθεια, ανεξάρτητα από την ηλικία σας, πως όταν βγαίνετε έξω στον κόσμο είναι καλύτερα να κρατιέστε από το χέρι και να μένετε μαζί με άλλους.

John Lennon

|2 σχόλια

Life is what happens while you are busy making other plans.

Ζωή είναι αυτό που συμβαίνει όταν εσύ είσαι απασχολημένος κάνοντας άλλα σχέδια.

I believe in everything until it’s disproved. So I believe in fairies, the myths, dragons. It all exists, even if it’s in your mind. Who’s to say that dreams and nightmares aren’t as real as the here and now?

Πιστεύω στα πάντα, εκτός κι αν αποδειχτούν ψέμα. Οπότε πιστεύω στις νεράιδες, στους μύθους, σε δράκους. Όλα υπάρχουν, ακόμα κι αν είναι μόνο στο μυαλό σου. Ποιος λέει ότι τα όνειρα και οι εφιάλτες δεν είναι τόσο αληθινοί όσο το εδώ και τώρα;

If someone thinks that love and peace is a cliche that must have been left behind in the Sixties, that’s his problem. Love and peace are eternal.

Αν κάποιος θεωρεί ότι η αγάπη και η ειρήνη είναι κλισέ που θα έπρεπε να έχει εγκαταληφθεί πίσω στο '60, αυτό είναι δικό του πρόβλημα. Η αγάπη και η ειρήνη είναι αιώνιες!

If being an egomaniac means I believe in what I do and in my art or music, then in that respect you can call me that… I believe in what I do, and I’ll say it.

Αν το να είμαι εγωκεντρικός σημαίνει ότι πιστεύω σε αυτό που κάνω και στην τέχνη ή τη μουσική μου, τότε με αυτή τη λογική μπορείτε να με αποκαλείτε έτσι... Πιστεύω σε αυτό που κάνω και θα το λέω.

Music is everybody’s possession. It’s only publishers who think that people own it.

Η μουσική είναι κτήμα όλων. Μόνο οι εκδότες πιστεύουν ότι είναι ιδιοκτησία ανθρώπων.

Our society is run by insane people for insane objectives. I think we’re being run by maniacs for maniacal ends and I think I’m liable to be put away as insane for expressing that. That’s what’s insane about it.

Η κοινωνία μας διοικείται από σχιζοφρενείς ανθρώπους με σχιζοφρενείς στόχους. Θεωρώ ότι μας κυβερνούν μανιακοί με μανιακούς σκοπούς και πιστεύω ότι θα μπορούσα να μπω σε ψυχιατρείο σαν σχιζοφρενής, επειδή λέω κάτι τέτοιο. Κι αυτό είναι το τρελό σε όλο αυτό.

Part of me suspects that I’m a loser, and the other part of me thinks I’m God Almighty. Reality leaves a lot to the imagination.

Ένα κομμάτι μου υποπτεύεται ότι είμαι ένας χαμένος, και το άλλο κομμάτι πιστεύει ότι είμαι ο Παντοδύναμος Θεός. Η πραγματικότητα αφήνει πολλά στη φαντασία.

The thing the sixties did was to show us the possibilities and the responsibility that we all had. It wasn’t the answer. It just gave us a glimpse of the possibility.

Αυτό που έκανε η δεκαετία του '60 ήταν να δείξει τις πιθανότητες και την ευθύνη που όλοι είχαμε. Δεν ήταν η απάντηση. Απλά μας έδωσε μια ιδέα της πιθανότητας.

A dream you dream alone is only a dream. A dream you dream together is reality.

Το όνειρο που ονειρεύεσαι μόνος είναι μόνο ένα όνειρο. Το όνειρο που ονειρεύεστε μαζί είναι η πραγματικότητα.

Υπερπήδηση Εμποδίων

|1 σχόλια
Τα εμπόδια είναι εκείνα τα τρομακτικά πράγματα που βλέπεις, όταν παίρνεις τα μάτια σου από το στόχο... Έτσι τουλάχιστον είπε ο Χένρυ Φορντ... Το βίντεο αφιερώνεται σε όσους δεν τα παράτησαν, όταν κάποιοι τους είπαν ότι δε μπορούσαν...

Nikos Kazantzakis quotes

|0 σχόλια
Nikos Kazantzakis is a Greek writer, among the very best... Here are some of his words...

"A person needs a little madness, or else they never dare cut the rope and be free”

"Since we cannot change reality, let us change the eyes which see reality.”

“I said to the almond tree, ''Friend, speak to me of God,'' and the almond tree blossomed.”

“I hope for nothing. I fear nothing. I am free.”

“In order to succeed, we must first believe that we can.”

“The real meaning of enlightenment is to gaze with undimmed eyes on all darkness.”

“Beauty is merciless. You do not look at it, it looks at you and does not forgive.”

“Everything in this world has a hidden meaning.”

“My entire soul is a cry, and all my work is a commentary on that cry.”

“Every perfect traveler always creates the country where he travels”

“There is only one woman in the world. One woman, with many faces”

Kokomo by The Muppets - Have an amazing summer!!!!

|0 σχόλια

The Muppets: Bohemian Rhapsody

|2 σχόλια

The Muppets: Pöpcørn

|0 σχόλια

How sad - So sad...

|0 σχόλια
how sad poem Pictures, Images and Photos

*Η προσπάθεια*

|2 σχόλια

Ενας καθηγητής βιολογίας εξηγούσε στους μαθητές του πως μια κάμπια γίνεται πεταλούδα. Τους είπε λοιπόν ότι, κατά τις επόμενες δυό ώρες, η πεταλούδα θα προσπαθούσε να βγεί από το κουκούλι και, αφού τους τόνισε πως κανείς δεν έπρεπε να τη βοηθήσει, έφυγε...

Οι μαθητές περίμεναν και κάποια στιγμή άρχισε η διαδικασία της μεταμόρφωσης. Η πεταλούδα προσπαθούσε να βγει από το κουκούλι, όταν ένας από τους μαθητές τη λυπήθηκε και αποφάσισε να τη βοηθήσει, παρά τις ρητές εντολές του καθηγητή. Εσπασε λοιπόν το κουκούλι και η πεταλούδα, η οποία δεν χρειαζόταν πια να καταβάλει καμιά προσπάθεια, λίγο αργότερα πέθανε...

Οταν επέστρεψε πίσω ο καθηγητής και του είπαν τι είχε συμβεί, εξήγησε στονν μαθητή, ότι στην πραγματικότητα, βοηθώντας την πεταλούδα τη σκότωσε, γιατί, σύμφωνα με τον νόμο της φύσης, η προσπάθεια της πεταλούδας να βγει από το κουκούλι τη βοηθά να δυναμώσει τα φτερά της. Ο μαθητής της στέρησε την προσπάθεια κι έτσι η πεταλούδα πέθανε... *Οι δοκιμασίες της ζωής μπορεί να εξελιχθούν σε τραγωδίες ή σε θριάμβους, ανάλογα με τον τρόπο που τις χειριζόμαστε. Οι θρίαμβοι δεν επιτυγχάνονται χωρίς προσπάθεια...


|4 σχόλια
Life Quote Pictures, Images and Photos

All you need is love - The Beatles

|2 σχόλια
Love, love, love, love, love, love, love, love, love. 
There's nothing you can do that can't be done.
 Nothing you can sing that can't be sung.
 Nothing you can say but you can learn how to play the game
 It's easy. 
There's nothing you can make that can't be made.
 No one you can save that can't be saved. 
Nothing you can do but you can learn how to be you in time - It's easy.
  All you need is love, all you need is love, 
All you need is love, love, love is all you need.
 Love, love, love, love, love, love, love, love, love.
 All you need is love, all you need is love,
 All you need is love, love, love is all you need.

 There's nothing you can know that isn't known. 
Nothing you can see that isn't shown. 
Nowhere you can be that isn't where you're meant to be.
 It's easy. 
All you need is love, all you need is love, All you need is love, 
love, love is all you need.
 All you need is love (all together now)
 All you need is love (everybody)
 All you need is love, love, love is all you need. 

Απόσπασμα από την "Ασκητική" του Νίκου Καζαντζάκη

|0 σχόλια

Αληθινά, τίποτα δεν μοιάζει περισσότερο με το μάτι του Θεού όσο το μάτι του παιδιού, που, για πρώτη φορά, βλέπει και δημιουργεί τον κόσμο. Χάος ήταν πρωτύτερα ο κόσμος, τα πλάσματα όλα, ζώα, δέντρα, άνθρωποι, πέτρες, έρρεαν αξεδιάλυτα μπροστά από το μάτι του παιδιού, όχι μπροστά του, μέσα του, όλα, σχήματα, χρώματα, φωνές, μυρωδιές, αστραπές, και δεν μπορούσε να τα στερεώσει, να βάλει τάξη. Ο κόσμος του παιδιού δεν είναι καμωμένος από λάσπη ν’ αντέχει, είναι από σύννεφο, δροσερό αεράκι φυσούσε από τα μελίγγια του παιδιού κι ο κόσμος πύκνωνε, αραίωνε κι αφανίζονταν. Όμοια, πριν από τη Δημιουργία, θα περνούσε και από το μάτι του Θεού το χάος.

Το ασήμαντο αυτό ξεσκεπάζει ολάκερη μέθοδο που αντικρίζω την πραγματικότητα.

Ο φοβητσιάρης νους τρέμει μην ξεστομίσει καμιά ανοησία και πληγωθεί η αξιοπρέπειά του, με άναντρη, φρόνιμη αοριστολογία ονοματίζει ό,τι είναι ανίκανος να ξεδιαλύνει. Φωνάζει, εξηγάει, αποδείχνει, διαμαρτύρεται, μα μια φωνή μέσα μου σηκώνεται: «Σώπα, μυαλό, ν’ ακούσουμε την καρδιά», του φωνάζει. Ποια καρδιά; την ουσία της ζωής, την παραφροσύνη.

Κι η καρδιά αρχίζει και κελαηδάει.

Δεν μπορούμε ν’ αλλάξουμε την πραγματικότητα, ας αλλάξουμε τότε το μάτι που βλέπει την πραγματικότητα. Αυτό έκανα όταν ήμουν παιδί, αυτό κάνω και τώρα.

Ο Εγωιστής Γίγαντας (Oscar Wilde) (Το αγαπημένο μου παραμύθι)

|1 σχόλια

Κάθε απόγευμα, γυρίζοντας από το σχολείο, τα παιδιά πήγαιναν να παίξουν στον κήπο του γίγαντα. Ήταν ένας μεγάλος, πανέμορφος κήπος με απαλό πράσινο γρασίδι. Εδώ κι εκεί στο χορτάρι ορθώνονταν ωραία λουλούδια σαν αστέρια, υπήρχαν δώδεκα ροδακινιές που την γέμιζαν ρόδινα μαργαριταρένια ανθάκια, το φθινόπωρο βάραιναν από τους πλούσιους καρπούς. Τα πουλιά κάθονταν στα δέντρα τραγουδούσαν τόσο γλυκά, που τα παιδιά σταματούσαν τα παιχνίδια τους για να τ' ακούσουν. «Τι ευτυχισμένα που είμαστε εδώ!» φώναζαν το ένα στ' άλλο.

Μια μέρα, ο γίγαντας γύρισε. Είχε πάει να επισκεφτεί το φίλο του, το δράκο της Κορνουάλλης, είχε μείνει μαζί του εφτά χρόνια. 'Όταν τέλειωσαν τα εφτά χρόνια, είχε πει όλα όσα ήθελε να πει, μια και τα ενδιαφέροντα του ήταν περιορισμένα, και αποφάσισε να γυρίσει στο κάστρο του. Όταν έφτασε, είδε τα παιδιά να παίζουν στον κήπο. «Τι κάνετε εδώ;» φώναξε με πολύ άγρια φωνή, και τα παιδιά έφυγαν τρέχοντας. «Ο κήπος μου είναι δικός μου» είπε ο γίγαντας «δεν είναι δύσκολο να το καταλάβει κανείς αυτό, και δε θα επιτρέψω να παίζει κανείς εδώ μέσα εκτός από μένα». Έχτισε λοιπόν μια ψηλή μάντρα ολόγυρα κι έστησε μια ταμπέλα. ΟΙ ΠΑΡΑΒΑΤΕΣ ΘΑ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ.

Ήταν ένας γίγαντας πολύ εγωιστής. Τα καημένα τα παιδιά τώρα δεν είχαν πουθενά να παίξουν. Προσπάθησαν να παίξουν στο δρόμο, αλλά ο δρόμος ήταν γεμάτος σκόνη και κοφτερές πέτρες, και δεν τους άρεσε. Περιτριγύριζαν την ψηλή μάντρα όταν τέλειωναν τα μαθήματα τους και μιλούσαν για τον όμορφο κήπο πίσω της. «Τι ευτυχισμένα που ήμασταν εκεί!» έλεγαν το ένα στ' άλλο.

Ύστερα ήρθε η άνοιξη κι ολόκληρη η χώρα γέμισε μπουμπούκια και μικρά πουλιά. Μόνο στον κήπο του εγωιστή γίγαντα ήταν ακόμη χειμώνας. Τα πουλιά δεν είχαν όρεξη να τραγουδήσουν εκεί μέσα, γιατί δεν υπήρχαν καθόλου παιδιά, και τα δέντρα ξέχασαν να βγάλουν μπουμπούκια.

Μια μέρα, ένα όμορφο λουλούδι πρόβαλε το κεφάλι του απ' το χορτάρι, μα μόλις είδε την ταμπέλα, λυπήθηκε τόσο πολύ για τα παιδιά, που τρύπωσε πάλι στο χώμα κι αποκοιμήθηκε. Οι μόνοι που χάρηκαν ήταν το χιόνι κι η παγωνιά. «Η άνοιξη τον ξέχασε αυτό τον κήπο» αναφώνησαν, «θα ζήσουμε λοιπόν εδώ όλο το χρόνο». Το χιόνι σκέπασε το χορτάρι με το φαρδύ λευκό μανδύα του, και η παγωνιά έβαψε όλα τα δέντρα ασημένια. Έπειτα κάλεσαν το βοριά να μείνει μαζί τους κι εκείνος ήρθε. Ήταν τυλιγμένος με γούνες κι όλη τη μέρα βρυχιόταν στον κήπο και γκρέμιζε τις καμινάδες. «Θαυμάσιο μέρος» είπε, «πρέπει να καλέσουμε και το χαλάζι». Ήρθε λοιπόν και το χαλάζι. Τρεις ώρες κάθε μέρα σφυροκοπούσε τη στέγη του κάστρου κι έσπασε τις περισσότερες πλάκες, κι ύστερα έτρεχε γύρω γύρω στον κήπο όσο πιο γρήγορα μπορούσε. Ήταν ντυμένο στα γκρίζα, κι η ανάσα του ήταν πάγος. «Δεν καταλαβαίνω γιατί καθυστερεί τόσο πολύ η άνοιξη» έλεγε ο εγωιστής γίγαντας, καθισμένος στο παράθυρο και κοιτάζοντας τον παγωμένο κατάλευκο κήπο του-«ελπίζω ν' αλλάξει ο καιρός».

Η άνοιξη όμως δεν ήρθε ποτέ, ούτε το καλοκαίρι. Το φθινόπωρο έφερε χρυσούς καρπούς σ' όλους τους κήπους, αλλά στον κήπο του γίγαντα δεν έδωσε κανέναν. «Είναι υπερβολικά εγωιστής» είπε. Κι έτσι, βασίλευε πάντα ο χειμώνας, κι ο βοριάς και το χαλάζι κι η παγωνιά και το χιόνι χόρευαν ανάμεσα στα δέντρα.

Ένα πρωί, ο γίγαντας ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι του όταν άκουσε μια πολύ όμορφη μουσική! Ηχούσε τόσο γλυκιά στ' αυτιά του, που νόμιζε ότι περνούσαν από κει οι μουσικοί του βασιλιά. Στην πραγματικότητα, δεν ήταν παρά μια μικρή καρδερίνα που τραγουδούσε έξω απ' το παράθυρο του, αλλά είχε τόσο καιρό ν' ακούσει πουλί να κελαηδάει στον κήπο του, που του φάνηκε η πιο όμορφη μουσική στον κόσμο. Έπειτα το χαλάζι σταμάτησε να χορεύει πάνω από το κεφάλι του, ο βοριάς έπαψε να βρυχιέται κι ένα εξαίσιο άρωμα έφτασε από τ' ανοιχτό τζάμι. «Μου φαίνεται πως ήρθε επιτέλους η άνοιξη» είπε ο γίγαντας και πετάχτηκε απ' το κρεβάτι και κοίταξε έξω. Τι είδε; Είδε ένα υπέροχο θέαμα. Από ένα μικρό άνοιγμα στη μάντρα τα παιδιά είχαν τρυπώσει στον κήπο κι ήταν σκαρφαλωμένα στα κλαδιά των δέντρων. Σε κάθε δέντρο που έβλεπε ήταν κι ένα παιδάκι. Και τα δέντρα χαίρονταν τόσο πολύ που ξανάβλεπαν τα παιδιά, που είχαν σκεπαστεί με μπουμπούκια και ανέμιζαν απαλά τα μπράτσα τους πάνω από τα κεφάλια των παιδιών. Τα πουλιά πετούσαν ολόγυρα τιτιβίζοντας ξετρελαμένα, και τα λουλούδια σήκωναν το κεφάλι τους απ' το πράσινο χορτάρι και γελούσαν. Ήταν μια πανέμορφη σκηνή, και μόνο σε μια γωνιά ήταν ακόμη χειμώνας.

Ήταν η πιο μακρινή γωνιά του κήπου, κι εκεί στεκόταν ένα αγοράκι. Ήταν τόσο μικροκαμωμένο, που δεν μπορούσε να φτάσει τα κλαδιά του δέντρου κι έκανε κύκλους γύρω του κλαίγοντας πικραμένο. Το καημένο το δέντρο ήταν ακόμη σκεπασμένο με χιόνι και πάγο, κι ο βοριάς φύσαγε και βρυχιόταν από πάνω του. «Ανέβα, αγοράκι!» έλεγε το δέντρο, και λύγιζε τα κλαδιά του όσο πιο χαμηλά μπορούσε-αλλά το αγόρι ήταν υπερβολικά μικροκαμωμένο.

Κι η καρδιά του γίγαντα έλιωσε καθώς κοίταξε έξω. «Τι εγωιστής που ήμουν!» είπε- «τώρα καταλαβαίνω γιατί δεν ερχόταν εδώ η άνοιξη. Θ' ανεβάσω το αγοράκι στο δέντρο κι έπειτα θα γκρεμίσω τη μάντρα, κι ο κήπος μου θα μείνει για πάντα παιχνιδότοπος για τα παιδιά». Μετάνιωνε στ' αλήθεια πολύ γι' αυτό που είχε κάνει.

Κατέβηκε λοιπόν τη σκάλα, άνοιξε αθόρυβα την εξώπορτα και βγήκε στον κήπο. Μα μόλις τον είδαν τα παιδιά, τρόμαξαν όλα τόσο πολύ, που το 'βαλαν στα πόδια, και στον κήπο ξανάγινε χειμώνας.
Μόνο το αγοράκι δεν έτρεξε να φύγει, γιατί το τύφλωναν τα δάκρυα και δεν είδε το γίγαντα να έρχεται. Κι ο γίγαντας το πλησίασε κλεφτά από πίσω, το πήρε απαλά στο χέρι του και το απόθεσε πάνω στο δέντρο. Και το δέντρο αμέσως μπουμπούκιασε, και τα πουλιά ήρθαν και τραγούδησαν πάνω στα κλαδιά του, και το αγοράκι άπλωσε τα δυο του χέρια, τα τύλιξε γύρω απ' το λαιμό του γίγαντα και τον φίλησε.

Τ' άλλα παιδιά, όταν είδαν ότι ο γίγαντας δεν ήταν πια κακός, γύρισαν τρέχοντας πίσω και μαζί τους ήρθε κι η άνοιξη. «Είναι δικός σας ο κήπος τώρα, παιδάκια» είπε ο γίγαντας, και πήρε ένα μεγάλο τσεκούρι και γκρέμισε τη μάντρα. Και την ώρα που οι άνθρωποι πήγαιναν για ψώνια, στις δώδεκα, βρήκαν το γίγαντα να παίζει με τα παιδάκια στον πιο όμορφο κήπο που είχαν δει ποτέ. Όλη μέρα έπαιζαν, και το απόγευμα πήγαν στο γίγαντα να τον αποχαιρετήσουν. «Μα πού είναι ο μικρός σας σύντροφος;» είπε, «το αγόρι που έβαλα πάνω στο δέντρο». Ο γίγαντας το αγαπούσε περισσότερο απ' όλα, γιατί τον είχε φιλήσει. «Δεν ξέρουμε» απάντησαν τα παιδιά- «έφυγε». «Πρέπει να του πείτε να έρθει οπωσδήποτε αύριο» είπε ο γίγαντας. Αλλά τα παιδιά είπαν ότι δεν ήξεραν πού έμενε, δεν το είχαν ξαναδεί ποτέ πριν κι ο γίγαντας ένιωσε μεγάλη θλίψη.

Κάθε απόγευμα, όταν τέλειωνε το σχολείο, τα παιδιά έρχονταν κι έπαιζαν με το γίγαντα. Μα το αγοράκι που αγαπούσε ο γίγαντας δεν ξαναφάνηκε ποτέ. Ο γίγαντας ήταν πολύ καλός με όλα τα παιδιά, ωστόσο λαχταρούσε να δει τον πρώτο μικρό του φίλο και μιλούσε συχνά γι' αυτόν. «Πόσο θα 'θελα να τον δω!» έλεγε.
Πέρασαν χρόνια, κι ο γίγαντας γέρασε κι έχασε τις δυνάμεις του. Δεν μπορούσε πια να παίζει, καθόταν λοιπόν σε μια πελώρια πολυθρόνα και κοιτούσε τα παιδιά και θαύμαζε τον κήπο του. «Έχω πολλά όμορφα λουλούδια» έλεγε• «μα τα παιδιά είναι τα πιο όμορφα απ' όλα τα λουλούδια».
Ένα χειμωνιάτικο πρωινό, καθώς ντυνόταν, κοίταξε έξω απ' το παράθυρο του. Δε μισούσε πια το χειμώνα, γιατί ήξερε ότι ήταν απλώς η άνοιξη κοιμισμένη και τα λουλούδια ξεκουράζονταν. Ξαφνικά, έτριψε με απορία τα μάτια του και κοιτούσε και δε χόρταινε. Ήταν στ' αλήθεια ένα υπέροχο θέαμα. Στην πιο μακρινή γωνιά του κήπου έβλεπε ένα δέντρο σκεπασμένο ολόκληρο με όμορφα άσπρα μπουμπούκια. Τα κλαδιά του ήταν χρυσά, και ασημένιοι καρποί κρέμονταν απ' αυτά, και στη ρίζα του στεκόταν το αγοράκι που είχε αγαπήσει.

Γεμάτος χαρά κατέβηκε τρέχοντας ο γίγαντας και βγήκε στον κήπο. Διέσχισε βιαστικά την πρασιά και πλησίασε το παιδί. Κι όταν το έφτασε, το πρόσωπο του κοκκίνισε από την οργή και είπε «Ποιος τόλμησε να σε πληγώσει;» Γιατί στις παλάμες των χεριών του παιδιού υπήρχαν τα σημάδια από δυο καρφιά, και σημάδια από δυο καρφιά είχαν και τα ποδαράκια του. «Ποιος τόλμησε να σε πληγώσει;» φώναξε ο γίγαντας «πες μου, για να πάρω το μεγάλο σπαθί μου και να τον σκοτώσω». «Όχι!» απάντησε το παιδί- «γιατί αυτές είναι οι πληγές της αγάπης». «Ποιος είσαι;» ρώτησε ο γίγαντας, και τον πλημμύρισε ένα αλλόκοτο δέος και γονάτισε μπροστά στο παιδάκι. Και το παιδάκι χαμογέλασε στο γίγαντα και του είπε: «Με άφησες κάποτε να παίξω στον κήπο σου, απόψε θα 'ρθεις μαζί μου στο δικό μου κήπο, που είναι ο παράδεισος». Κι όταν τα παιδάκια έτρεξαν στον κήπο εκείνο το απόγευμα, βρήκαν το γίγαντα νεκρό κάτω απ' το δέντρο, σκεπασμένο ολόκληρο με κατάλευκα μπουμπούκια.

Η Αρχή του κενού (Joseph Newton)

|1 σχόλια

Έχεις τη συνήθεια να φυλάς άχρηστα πράγματα, πιστεύοντας πως μια μέρα… (άγνωστο πότε) …θα τα χρειαστείς;
Έχεις τη συνήθεια να κρατάς χρήματα, μόνο και μόνο για να μην τα ξοδέψεις, γιατί μπορεί να σου λείψουν στο μέλλον;
Έχεις τη συνήθεια να φυλάς ρούχα, παπούτσια, έπιπλα, οικιακές συσκευές και άλλα πράγματα του νοικοκυριού που δεν χρησιμοποιείς εδώ και πολύ καιρό;

Και μέσα σου…;
Έχεις τη συνήθεια να κρατάς κακίες, στεναχώριες, φόβους και άλλα;

Αυτό να μην το κάνεις ποτέ! Είναι αντίθετο με την ευημερία σου!
Είναι σημαντικό να αφήσεις χώρο, ένα κενό, για να έρθουν καινούρια πράγματα στη ζωή σου.
Όσο εσύ γεμίζεις, υλικά ή συναισθηματικά, με παλιά και άχρηστα, δεν αφήνεις κενό για νέες ευκαιρίες. Τα αγαθά πρέπει να ανακυκλώνονται… Καθάρισε τα συρτάρια, τις ντουλάπες, την αποθήκη, το γκαράζ…
Δώρισε όλα εκείνα που πια δεν χρησιμοποιείς…

Το να φυλάς ένα σωρό από άχρηστα πράγματα το μόνο που καταφέρνεις είναι να δένεις την ίδια σου τη ζωή. Το πρόβλημα δεν είναι τα αντικείμενα που στιβάζονται στη ζωή σου…
Αλλά το νόημα του “να κρατάς”…
Όταν κρατάς, όταν φυλάς πράγματα, υπάρχει πρόβλημα έλλειψης, απουσίας…
Πιστεύεις ότι αύριο μπορεί να τα χρειαστείς, και ίσως τότε να μην υπάρχει τρόπος να καλύψεις αυτή σου την ανάγκη…

Με αυτό το σκεπτικό, το μήνυμα που στέλνεις τόσο στο μυαλό σου όσο και στη ζωή σου… είναι ότι δεν εμπιστεύεσαι το αύριο… καθώς επίσης και ότι το καινούριο και το καλύτερο ΔΕΝ είναι για σένα,
Γι’ αυτό βρίσκεις ικανοποίηση στο να φυλάς όλα αυτά τα παλιά και άχρηστα πράγματα…

Ξεφορτώσου όλα αυτά που έχασαν το χρώμα και τη λάμψη τους…
Επέτρεψε να μπει το καινούριο στο σπίτι σου… Και μέσα σου…

39 years without Jim Morrison (03/07/1971 - 03/07/2010)

|0 σχόλια

In Jim I Trust


POWER

I can make the earth stop in
its tracks. I made the
blue cars go away.

I can make myself invisible or small.
I can become gigantic & reach the
farthest things. I can change
the course of nature.
I can place myself anywhere in
space or time.
I can summon the dead.
I can perceive events on other worlds,
in my deepest inner mind,
& in the minds of others.

I can

I am

-------------------------------------

I see myself as a huge fiery comet,
a shooting star.
Everyone stops, points up and gasps:
"Oh, look at that!"
Then - woosh! and I'm gone...
And they'll never see...
_____________________________


Κική Δημουλά - Ορισμοί (Χρόνος)

|0 σχόλια

...Χρόνος είναι ό,τι μεσολαβεί και μετατρέπει.
Διαιρείται σε στιγμές.
Στιγμή είναι, βέβαια,
ένα τίποτε του χρόνου.
Όμως χωράει τ' αποκορυφώματα...

Σελ Σίλβερσταϊν - Το κομμάτι που λείπει συναντά το μεγάλο Ο

|1 σχόλια
Το Κομμάτι-που-λείπει καθόταν μοναχό του... περιμένοντας κάποιον να έρθει να το πάει κάπου.
Κάποιοι του ταίριαζαν... αλλά δε μπορούσαν να κυλίσουν.
Άλλοι μπορούσαν να κυλίσουν, αλλά δε του ταίριαζαν.
Ένας δεν είχε ιδέα τι σημαίνει ταίριασμα.
Και ένας άλλος δεν ήξερε τίποτα από οτιδήποτε.
Ένας ήταν πολύ ευαίσθητος.
Ένας άλλος το ανέβασε σε βάθρο... και το άφησε εκεί.
Σε κάποιους έλειπαν πολλά κομμάτια.
Και, τέλος πάντων, κάποιοι άλλοι είχαν παραπάνω κομμάτια.
Έμαθε να κρύβεται από τους πεινασμένους.
Ήρθαν κι άλλοι.
Μερικοί το κοίταξαν από πολύ κοντά.
Άλλοι κυλούσαν και το ξεπερνούσαν χωρίς να το αντιληφθούν.
Προσπάθησε να γίνει πιο ελκυστικό...
Άδικος κόπος...
Προσπάθησε να γίνει πιο φανταχτερό... αλλά το μόνο που κατόρθωσε ήταν να φοβίσει τους ντροπαλούς.

Τελικά ήρθε κι ένας που του ταίριαζε απόλυτα.
Ξαφνικά...
το Κομμάτι-που-λείπει άρχισε να μεγαλώνει...
Και να μεγαλώνει!
"Δεν ήξερα ότι θα μεγαλώσεις"
"Ούτε κι εγώ το ήξερα" είπε το Κομμάτι-που-λείπει.
"Ψάχνω για το κομμάτι που μου λείπει, ένα κομμάτι που δε θα μεγαλώσει..."είπε κι έφυγε...

Ώσπου μια μέρα, ήρθε κάποιος που φαινόταν διαφορετικός.
"Τι θέλεις από μένα?" ρώτησε το Κομμάτι-που-λείπει.
"Τίποτα".
"Τι έχεις ανάγκη να σου δώσω?"
"Τίποτα".
"Ποιος είσαι?" ρώτησε το Κομμάτι-που-λείπει
"Είμαι το Μεγάλο Ο" είπε το Μεγάλο Ο.
"Νομίζω πως αυτός που περίμενα είσαι εσύ", είπε το Κομμάτι-που-λείπει. "Μήπως είμαι το κομμάτι που σου λείπει?"
"Όμως,δε μου λείπει κανένα κομμάτι" είπε το Μεγάλο Ο. "Δεν υπάρχει χώρος που θα μπορούσες να ταιριάξεις..."
"Κρίμα..." είπε το Κομμάτι-που-λείπει, "ήλπιζα πως θα μπορούσα να κυλήσω μαζί σου..."
"δε μπορείς να κυλήσεις μαζί μου" είπε το Μεγάλο Ο. "Αλλά ίσως να μπορέσεις να κυλήσεις μόνο σου"
"Μόνο μου? ένα Κομμάτι-που-λείπει δεν μπορεί να κυλήσει μόνο του".
"Αλήθεια, προσπάθησες ποτέ?" ρώτησε το Μεγάλο Ο.
"Οι γωνίες μου είναι πολύ μυτερές" είπε το Κομμάτι-που-λείπει. "Δεν είμαι φτιαγμένο για να κυλάω μόνο μου!"
"Οι γωνίες και τα σχήματα αλλάζουν" είπε το Μεγάλο Ο. "Τέλος πάντων, πρέπει να σε αποχαιρετήσω. Ίσως να ξανασυναντηθούμε κάποια μέρα".
Και κύλησε μακριά.

Το Κομμάτι-που-λείπει έμεινε πάλι μόνο του.
Για πολύ καιρό απλώς καθόταν...
Μετά σιγά-σιγά, σηκώθηκε στη μια του γωνία...
...Και έπειτα σωριάστηκε πάλι.
Μετά, σήκω-τράβα-πέσε...
άρχισε να προχωράει...
Σύντομα οι γωνίες του άρχισαν να στρογγυλεύουν...
Σήκω-τράβα-πέσε, σήκω-τράβα-πέσε...
Και το σχήμα του άρχισε να αλλάζει...
και συνάμα να τινάζεται αντί να σέρνεται...
και έπειτα να αναπηδάει αντί να τινάζεται...
και στο τέλος να κυλάει αντί να αναπηδάει...
Δεν ήξερε προς τα που πήγαινε, και δε το ένοιαζε.

Κυλούσε!

Μάνος Χατζιδάκις - Το Πάρτυ

|2 σχόλια

Αυτή η γειτονιά είναι για όλους μας ένα κλουβί,
κανείς δε ζει αληθινά αυτό που θα θελε να ζει,
γιατί το όνειρο είναι μια στιγμή
κι όλες οι άλλες οι στιγμές απελπισία
μέσα σ αυτό το δρόμο γεννιόμαστε, ζούμε και πεθαίνουμε,
μαζί με μας και τα όνειρά μας, μαζί με μας και τα παιδιά μας.
Γι' αυτό ένα πάρτι σ αυτό το δρόμο
είναι κάτι πιο λυπητερό κι από το θάνατο,
είναι ένα γραμμόφωνο που ολοένα ξεκουρδίζεται,
δυο ιδρωμένα χέρια στο άσπρο φόρεμα ενός κοριτσιού,
ένας σκύλος που απορεί,
ένα ποτήρι αδειανό στην άκρη της αυλής μου,
μια κόκκινη κορδέλα στα μαλλιά της,
ένας κρυφός αναστεναγμός,
ένα αρπαχτικό βλέμμα θηρίου που δεν τολμάει να αγγίξει,
ένα κλουβί στην πόρτα σου με ένα πουλί που κοιμάται…
Γι' αυτό ένα πάρτι στο δρόμο των Ονείρων
είναι στιγμή πιο θλιβερή κι απ' τη στιγμή του ονείρου,
είναι ένα ξέφτισμα ζωής,
ένα παιχνίδι χάρτινο στα χέρια των αγγέλων.
Κοιτάχτε τούτο το κλουβί
είναι λιγάκι πιο μεγάλο από την καρδιά μου,
κι όμως δεν μπορεί να χωρέσει την αγάπη μου,
κοιτάχτε και τούτο το κορίτσι
θα του χαρίσω το κλουβί κι ένα τραγούδι θα μου πει…
για το πουλί που χάθηκε, για το πουλί που πια δε ζει...
Flowers Pictures, Images and Photos
Book and butterflies - animated Pictures, Images and Photos

wibiya widget